Funkcja wymierna
Funkcją wymierną nazywamy funkcję postaci
,
gdzie
- jest wielomianem stopnia (,
- jest wielomianem stopnia ().
Zatem funkcją wymierną jest każda funkcja, której licznikiem i mianownikiem jest pewien wielomian. Funkcje wymierne dzielimy na funkcje wymierne właściwe i niewłaściwe (podobnie jak ułamki). Jeżeli stopień wielomianu w liczniku jest większy bądź równy niż stopień wielomianu w mianowniku, to mówimy o funkcji wymiernej niewłaściwej. Jeżeli natomiast stopień wielomianu w liczniku jest mniejszy niż stopień wielomianu w mianowniku, to mówimy o funkcji wymiernej właściwej.
Każda funkcja wymierna niewłaściwa, jest sumą pewnego niezerowego wielomianu oraz funkcji wymiernej właściwej.
Jest to przykład funkcji wymiernej właściwej. Stopień wielomianu w liczniku wynosi i jest niższy od stopnia wielomianu w mianowniku, który wynosi .
Jest to przykład funkcji wymiernej niewłaściwej. Stopień wielomianu w liczniku wynosi i jest wyższy od stopnia wielomianu w mianowniku, który wynosi . Zgodnie z powyższym twierdzeniem, funkcję możemy przedstawić jako sumę pewnego wielomianu i funkcji wymiernej właściwej.
Najprostszym sposobem sprowadzenia funkcji wymiernej niewłaściwej, do sumy wielomianu i funkcji wymiernej właściwej, jest podzielenie wielomianu będącego w liczniku przez wielomian będący w mianowniku. Spójrz poniżej.
Po wykonaniu dzielenia wielomianów, otrzymujemy, że:
Rozkład funkcji wymiernej na ułamki proste
Ułamkiem prostym nazywamy funkcję wymierną jednej z postaci:
gdzie
- wielomian jest nierozkładalny, czyli wyróżnik i ,
,
.
Każda funkcja wymierna właściwa jest sumą ułamków prostych, stąd podczas całkowania funkcji wymiernych, często korzysta się z włąśnie z takiego rozkładu.
Przedstaw funkcję wymierną w postaci sumy ułamków prostych.
W mianowniku funkcji mamy wielomian rozłożony na czynniki stopnia pierwszego. Te czynniki będą mianownikami ułamków prostych, na które rozłożymy funkcję . Licznikami szukanych ułamków prostych będą nieznane liczby i .
Aby wyznaczyć nieznane stałe i sprowadzamy wyrażenie po prawej stronie powyższego równania do wspólnego mianownika.
Wyrażenia po obu stronach mają w tym momencie ten sam mianownik. Skoro są równe, to ich liczniki także muszą być równe.
Porządkujemy wyrażenia wzlędem zmiennej .
Porównując obie strony równania otrzymujemy:
Przedstaw funkcję wymierną w postaci sumy ułamków prostych.
W mianowniku funkcji znajduje się czynnik w trzeciej potędze. Rozkładając funkcję dodajemy trzy ułamki proste dla czynnika (tzn. ) oraz jeden ułamek prosty dla czynnika (nie jest on podniesiony do żadnej potęgi).
Następnie postępujemy jak we wcześniejszym przykładzie, tzn. ułamki proste po prawej stronie równania sprowadzamy do wspólnego mianownika.
Po uporządkowaniu wyrażenia w liczniku otrzymujemy:
Porównujemy współczynniki wielomianów w liczniku. Na tej podstawie otrzymujemy poniższe równania:
Rozwiązujemy układ równań.
Obliczyliśmy nieznane współczynniki ułamków prostych. Możemy zatem funkcję wymierną zapisać jako ich sumę.
Przeczytaj także:
COMMENT_CONTENT